1389
تئودور کار از یک از مؤسسۀ تحلیل امور نظامی خاورمیانه و خلیج در دوبی می گوید: «کارشناسان برآنند که هواپیماهای جنگندۀ امارات متحدۀ عربی ظرف شش ساعت قادرند نیروی هوایی ایران را از کار بیندازند.» این کارشناس امنیتی توان نظامی امارات را با ۱۸۴ جنگنده و ۴۷۱ تانک قوی ترین در منطقۀ خلیج فارس می داند: «ایران همیشه فقط به تعداد نفرات فکر می کند.»
با این وجود کشورهای خلیج فارس به تازگی از ترسِ ایران به افزایش شدید توان تسلیحاتی خود پرداخته اند: بنابر محاسبۀ فاینشنال تایمز این کشورها هواپیماهای جنگنده و سامانه های دفاع موشکی به ارزش ۱۲۲ میلیارد دلار به آمریکا سفارش داده اند – رونق بسیار زیاد برای صنایع تسلیحاتی آمریکا.
ایریس وُورم از مؤسسۀ تحقیقات صلح و بحران در ایالت هِسِن می گوید: «اما عربستان سعودی فقط به دلایل سیاسی امنیتی سلاح نمی خرد بلکه دنبال کسب وجهه هم هست. داشتن سلاح برای خانوادۀ سلطنتی مهم است» به باور وی حکومت سعودی برای خرید اسلحه احتیاج ندارد که دچار تهدید شده باشد:«از دید آنها نباید این برداشت ایجاد شود که ایران بر عربستان سعودی برتری یافته است.»
با توجه به زرادخانه ای از جدیدترین سلاح ها و هواپیماهای جنگنده تردیدی وجود ندارد که وضعیت کشورهای خلیج فارس بهتر است. اما سؤال این است آیا اینها قادرند این سلاح های گران قیمت را بکار هم بگیرند یا نه. وُورم می گوید: «گفته می شود تعداد جنگنده های اف-۱۵ عربستان سعودی بیش از خلبان هاست. بعلاوه هواپیماها کمتر تعمیر و نگهداری می شوند. خلی راحت نو می خرند.» در کمال تعجب عربستان در بحران با شیعیان حوثی در مرز یمن زمان زیادی احتیاج داشت که به برتری دست پیدا کند. عربستان نیز مانند امارات و قطر و بحرین و کویت تعداد زیادی مستشار و تکنسین و خلبان خارجی استخدام کرده که ارتش این کشور به آنها وابسته است. تهران بارها گفته دست آمریکا از آستین کشورهای خلیج فارس بیرون آمده است. از ریاض گرفته تا دوبی همه نگرانند برای این کار مجازات بشوند.
والتر پُوش از مؤسسۀ علم و سیاست در برلین می گوید: «ایران می خواهد قدرت اول خلیج فارس باشد. معلوم است که کشورهای عربی از این خواسته چندان خشنود نیستند.» به گفتۀ وی توان تسلیحاتی ایران با وجود همۀ رزمایش ها و موشک های تازه ساخته شده در سنجش با توان نظامی کشورهای عرب خلیج فارس به نسبت ناچیز است.
پیتر ویزمن کارشناس تسلیحاتی مؤسسه تحقیقات صلح استکهلم نیز توان نیروی نظامی ایران را آشکارا کمتر می داند: «ایران در آنچه به سلاح های متعارف مربوط می شود تهدیدی نیست. این کشور از نظر توان تسلیحاتی در سطح همسایگان نیست.» به گفتۀ وی نقطۀ قوت ایران نفرات زیادتر است.
به گفتۀ این کارشناس از این گذشته نفوذ ایران بر گروه ها شیعی در منطقه خطرناک است، از جمله حوثی ها. ویزمن می گوید «ایران ممکن است تنگۀ هرمز و بدین ترتیب راه آبی عبور نفت را ببندد: و دست آخر هم سلاح اتمی.»
کشورهای حاشیۀ خلیج فارس از هیچ چیز به اندازۀ سلاح اتمی ایران نگران نیستند. این کشورها می خواهند به همراه غرب هر آنچه را می توانند انجام دهند تا جلوی این کار را بگیرند. البته با سلاح به این منظور نمی رسند: ایران از نظر سلاح های متعارف دست پایین را دارد و به گفتۀ ویزمن «سلاح های بسیار مدرن کشورهای عرب خلیج فارس در برابر تهدید هسته ای کارآیی ندارند.»
امید نوری پور نمایندۀ مجلس آلمان و سخنگوی سیاسی امنیتی سبزها بویژه به این دلیل «بی مبالاتی» می داند که به این میزان سلاح به کشورهای خلیج فارس فروخته شود: «ما کشورهایی را مسلح می کنیم که نمی دانیم دوستانمان می مانند یا نه. اگر بد اقبال باشیم این سلاح ها را در میان مدت در دست شورشیان در افغانستان می بینیم.»
کارشناس خاورمیانه وُورم می گوید ممکن است حتی بدتر هم شود: «عربستان سعودی در تأمین هزینه های مالی برنامۀ اتمی پاکستان شرکت داشته است: شایعه شده که اگر ایران به سلاح هسته ای دست یابد عربستان هر کاری را انجام می دهد تا از پاکستان بمب اتمی بگیرد.»
* از: سیلکه مِرتینز / در: فاینشنال تایمز آلمان
ایریس وُورم از مؤسسۀ تحقیقات صلح و بحران در ایالت هِسِن می گوید: «اما عربستان سعودی فقط به دلایل سیاسی امنیتی سلاح نمی خرد بلکه دنبال کسب وجهه هم هست. داشتن سلاح برای خانوادۀ سلطنتی مهم است» به باور وی حکومت سعودی برای خرید اسلحه احتیاج ندارد که دچار تهدید شده باشد:«از دید آنها نباید این برداشت ایجاد شود که ایران بر عربستان سعودی برتری یافته است.»
با توجه به زرادخانه ای از جدیدترین سلاح ها و هواپیماهای جنگنده تردیدی وجود ندارد که وضعیت کشورهای خلیج فارس بهتر است. اما سؤال این است آیا اینها قادرند این سلاح های گران قیمت را بکار هم بگیرند یا نه. وُورم می گوید: «گفته می شود تعداد جنگنده های اف-۱۵ عربستان سعودی بیش از خلبان هاست. بعلاوه هواپیماها کمتر تعمیر و نگهداری می شوند. خلی راحت نو می خرند.» در کمال تعجب عربستان در بحران با شیعیان حوثی در مرز یمن زمان زیادی احتیاج داشت که به برتری دست پیدا کند. عربستان نیز مانند امارات و قطر و بحرین و کویت تعداد زیادی مستشار و تکنسین و خلبان خارجی استخدام کرده که ارتش این کشور به آنها وابسته است. تهران بارها گفته دست آمریکا از آستین کشورهای خلیج فارس بیرون آمده است. از ریاض گرفته تا دوبی همه نگرانند برای این کار مجازات بشوند.
والتر پُوش از مؤسسۀ علم و سیاست در برلین می گوید: «ایران می خواهد قدرت اول خلیج فارس باشد. معلوم است که کشورهای عربی از این خواسته چندان خشنود نیستند.» به گفتۀ وی توان تسلیحاتی ایران با وجود همۀ رزمایش ها و موشک های تازه ساخته شده در سنجش با توان نظامی کشورهای عرب خلیج فارس به نسبت ناچیز است.
پیتر ویزمن کارشناس تسلیحاتی مؤسسه تحقیقات صلح استکهلم نیز توان نیروی نظامی ایران را آشکارا کمتر می داند: «ایران در آنچه به سلاح های متعارف مربوط می شود تهدیدی نیست. این کشور از نظر توان تسلیحاتی در سطح همسایگان نیست.» به گفتۀ وی نقطۀ قوت ایران نفرات زیادتر است.
به گفتۀ این کارشناس از این گذشته نفوذ ایران بر گروه ها شیعی در منطقه خطرناک است، از جمله حوثی ها. ویزمن می گوید «ایران ممکن است تنگۀ هرمز و بدین ترتیب راه آبی عبور نفت را ببندد: و دست آخر هم سلاح اتمی.»
کشورهای حاشیۀ خلیج فارس از هیچ چیز به اندازۀ سلاح اتمی ایران نگران نیستند. این کشورها می خواهند به همراه غرب هر آنچه را می توانند انجام دهند تا جلوی این کار را بگیرند. البته با سلاح به این منظور نمی رسند: ایران از نظر سلاح های متعارف دست پایین را دارد و به گفتۀ ویزمن «سلاح های بسیار مدرن کشورهای عرب خلیج فارس در برابر تهدید هسته ای کارآیی ندارند.»
امید نوری پور نمایندۀ مجلس آلمان و سخنگوی سیاسی امنیتی سبزها بویژه به این دلیل «بی مبالاتی» می داند که به این میزان سلاح به کشورهای خلیج فارس فروخته شود: «ما کشورهایی را مسلح می کنیم که نمی دانیم دوستانمان می مانند یا نه. اگر بد اقبال باشیم این سلاح ها را در میان مدت در دست شورشیان در افغانستان می بینیم.»
کارشناس خاورمیانه وُورم می گوید ممکن است حتی بدتر هم شود: «عربستان سعودی در تأمین هزینه های مالی برنامۀ اتمی پاکستان شرکت داشته است: شایعه شده که اگر ایران به سلاح هسته ای دست یابد عربستان هر کاری را انجام می دهد تا از پاکستان بمب اتمی بگیرد.»
* از: سیلکه مِرتینز / در: فاینشنال تایمز آلمان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر