دست دراز شدۀ اوباما آرام آرام به مشت گره کرده تبدیل می شود. زیرا جمهوری اسلامی بی توجه به خواست جامعۀ جهانی سیاست فریب خود را ادامه می دهد. هدف حاکمان ایران در بهترین حالت این است که این امکان را داشته باشند در صورت لزوم بتوانند به سرعت سلاح اتمی بسازند. ************
نویه تسورشر تسایتونگ : قرینه هایی در دست است که نشان می دهند طرف هایِ درگیر در خاورمیانه خود را آمادۀ رویارویی نظامی می کنند. در کانون این فعالیت های نگران کننده، تلاش های هسته ای ایران و جوّ تحریک شده در مرز اسرائیل و لبنان قرار دارد. تهران فراسوی مرزهای خود در تدارک دفاع است و متحدش حزب الله را مسلح می کند. حزب الله قوی ترین نیروی لبنان است و در قیاس با آخرین جنگ اسرائیل و لبنان در سال ۲۰۰۶ چندین برابر قدرت یافته است.
موشک های ام ۶۰۰ ایران مستقر در پایگاه های حزب الله که قادرند هر هدفی را در اسرائیل بزنند این کشور و نیز آمریکا را نگران می کنند. سامانه های راداری مدرنِ ایران که در سوریه استقرار یافته اند قرار است جلوی حملۀ غافلگیرکنندۀ اسرائیل را علیه ایران بگیرند. رسانه های نزدیک به نظامیان و دولت در ایران بر طبل جنگ می کوبند و تهدید به انتقام در صورت حمله به ایران می کنند. نیروی دریایی آمریکا حضورش را در مقابل ساحل ایران تقویت می کند.
آمادگی دائمی
در این فاصله دو سوم مردم اسرائیل از حملۀ پیشگیرانه علیه جمهوری اسلامی حمایت می کنند. ترس اینکه ایران به زودی با برنامۀ اتمی خود توانا به ساخت سلاح هسته ای شود دولت و افکار عمومی اسرائیل را در حالت آماده باش دائمی قرار می دهد.
طبق یک نظر سنجی گروه تحقیقاتی آکسفورد ارتش اسرائیل این توان را دارد که بدون مشارکت آمریکا دست به حملۀ گستردۀ هوایی به ایران بزند. گفته می شود ارتش منتظر چراغ سبز دولت است. دولت ناتانیاهو هم به نوبۀ خود و به شکلی تحریک آمیز به سیاست شهرک سازی در مناطق فلسطینی ها ادامه می دهد.
قطعنامۀ ۱۹۲۹ شورای امنیت سازمان ملل مصوب ۹ ژوئن که شامل تحریم های گستردۀ ایران است در کنار اقدام های جداگانۀ آمریکا و اتحادیۀ اروپا کافی است تا در میان مدت کمر هر کشوری را بشکند. اقتصاد فلج شدۀ ایران خود را فقط به یاری فروشِ نفت نصفه و نیمه سرپا نگه داشته است. دولت احمدی نژاد کاسۀ صبر دولت آشتی جوی اوباما را لبریز می کند.
دست دراز شدۀ اوباما آرام آرام به مشت گره کرده تبدیل می شود. زیرا ایران بی توجه به خواست جامعۀ جهانی سیاست فریب خود را ادامه می دهد. هدف حاکمان ایران در بهترین حالت این است که این امکان را داشته باشند در صورت لزوم بتوانند به سرعت سلاح اتمی بسازند.
اما پیوسته می گویند برنامۀ اتمی آنها هدف های صلح جویانه دارد که قرائن زیادی علیه این ادعاست. روحانیون باور دارند توان ایجاد ترس آنها حکومت را یکبار برای همیشه از تهدید خارجی مصون می دارد. از این گذشته امید دارند داشتن سلاح اتمی جلوی دخالت غربی ها را در مسائل مربوط به حقوق بشر بگیرد.
تنها در برابر کشورهای عربی
تهران تمام همسایگان عرب را علیه خود کرده است. برای کشورهای خلیج فارس تهدید ایران از اسرائیل بیشتر است. البته کشورهای عربی تنها در صورتی از حمله به ایران حمایت می کنند که مطمئن باشند بعد از جنگ ایران بگونه ای ضعیف شود که نتواند دست به حملۀ انتقامی علیه آنها بزند. در کشورهای عربی حاشیۀ خلیج فارس تعداد قابل توجهی از شیعیان زندگی می کنند. سپاهیان قدرتمند پاسدار در این کشورها شبکۀ جاسوسی دارند. سپاه می تواند به این ترتیب در هر لحظه شیخ نشین ها را که همینطوری هم ثبات چندانی ندارند به تنگنای جدی بیندازد. اگر واقعاً قرار باشد، آنگونه که گزارش می شود، عربستان سعودی آسمان خود را به روی نیروی هوایی اسرائیل باز کند قرینه ای است که کشورهای خلیج فارس از ضرورت حمله به ایران متقاعد شده اند.
ایالات متحده و اروپایی ها می خواهند جلوی جنگ و به ویژه تکروی اسرائیل را بگیرند. اما لجاجت حکومت ایران ممکن است آمریکا را برآن دارد به جنگ با همۀ خطرهایش بعنوان راه حل ضروی نگاه کند. ایران دیگر از حمایت گستردۀ متحدان کنونی اش یعنی روسیه و چین که عضو پیوستۀ شورای امنیت هستند برخوردار نیست. قطعنامۀ ۱۹۲۹ شاید آخرین تلاش عمدۀ سیاسی برای پرهیزاز جنگ باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر